DNRT 16/10/2010

De voorbereiding

Omdat de auto nogal overhelt in de bochten en ik moeite had om mijn vol slicks warm te rijden had ik besloten om de auto achter een stuk te verlagen. Samen met Marcel van TIM tuning hebben we dat in een weekend voor elkaar gekregen. De auto is achter met 5cm verlaagd en de voorkant kwam 2cm mee. De auto lijkt nu nog kleiner als dat hij al was.

In de week voor de race kwam ik erachter dat mijn aandrijfashoes gescheurd was. Tijdens het verwisselen van die hoes viel een lager van de homokineet uit elkaar waardoor ik heel de aandrijfas moest vernieuwen. Uiteindelijk bleken ook nog het wiellager en de fugeekogel aan vervanging toe te zijn. Donderdag middag was na veel stressen van mijn kant de auto eindelijk klaar.

De dag van de race

Omdat het s'nachts flink geregend had en het s'ochtends echt ijskoud was ging ik op semislicks de training in. Eigenlijk wou ik op vol slicks omdat ik echt wou knallen die dag, maar Marcel vond dat geen goed idee. En uiteindelijk bleek hij gelijk te hebben, want zelfs op semi slicks was het een uitdaging om de auto op de baan te houden. Het was echt spekglad, zeker op de delen van de baan die in de schaduw liggen zoals de Renault bocht en de audi S. Uiteindelijk een tijd van 2:19 neergezet.

Met de kwalificatie ging ik ook nog op semislicks weg, de baan was nog steeds vrij nat en het risico was iets te groot. En met een tijd van 2:18 kwam ik op een 37de plek terecht. 

Nu de middag was aangebroken en het zonnetje al geruime tijd scheen wou ik de race rijden op mijn vol slicks. Ik had de volste vertrouwen erin dat ik sneller zou zijn als de auto's voor mij, wat ook zo was in de race van 3 September. Met de start ging mijn autootje er als een kanon vandoor. Ik kon flink wat plaatsen winnen en stond dus op een leuke positie. Ik kon alleen moeilijk aan de binnenkant van de baan komen waardoor ik met 2 auto's links en 1 auto rechts van me de tarzanbocht in vloog. Meteen merkte ik dat ik absoluut geen grip had. In de hugenholtz bocht kon ik nog net een Golf ontwijken die in de rondte was gegaan. Ik moest echt alles in de strijd gooien om de auto de bochten door te krijgen zonder auto's om me heen van de baan te beuken. Iets wat mis ging bij het uitkomen van het scheivlak. Die neem je altijd met een vrij hoge snelheid omdat het een lange bocht naar rechts is. Als je grip dan minimaal is, glijd de auto langzaam verder naar links. Opzich niet zo erg, behalve dat daar mijn collega coureur in een Ford sierra reed die mij in de flank aantikte. De 5 draaide daardoor meteen om naar links waardoor ik recht voor de sierra stond. Die duwde me aan de kant richting vangrail. Gelukkig kon ik nog net op tijd mijn aandacht erbij houden (ik raak altijd enigzins in paniek in dat soort situaties) en de auto van de vangrail af sturen. Met hartslag 200 overwon ik mijn paniek zodat ik weer verder kon rijden, maar ik vertrouwde het niet en ging de pits in. Daar bleek niemand ook maar een krasje te zien, dus ik ging verder. Met de schrik erin kon ik nog net een tijd van 2:18 neerzetten, maar ik was niet echt tevree.

 

Ik had het idee dat heel mijn auto in elkaar gebeukt was, maar de enige echte schade die ik had. naast wat deuken hier en daar. was een schampschot aan de achter wielkasverbreder....

Dus ik moest bij de 2de race zowat achteraan starten. Tijdens de opwarmronde gebruikte ik heel de baan om heen en weer te zigzaggen om de banden goed op te warmen. Bij de start ging ik er weer als een kanon vandoor en haalde wat plaatsen in. Ik kwam voor een Toyota Yaris te rijden waar ik in de eerste race ook al in de buurt reed. Hij remde me eruit in de tarzanbocht, maar in plaats van dat netjes te doen, beukte hij zijn auto tegen de 5 aan. Dat waren weer wat deuken erbij voor de 5.

Vivienne, mijn vrouwelijke mede coureur met een BMW compact die ook bij TIM tuning in de pitbox staat had ook een goede start en ik reed al na een paar ronde achter haar. Ik had nu beter grip met mijn banden en besloot een inhaal poging te wagen. Op het rechte stuk zette ik hem naast de BMW en remde haar er in de tarzanbocht uit. Ik had de schrik er nog steeds een beetje in zitten van de race ervoor en remde veel te vroeg voor de Audi S, iets waar Vivienne goed gebruik van maakte en me weer in kon halen. Toen ging er bij mij een knop om en besloot ik weer echt te gaan rijden. Liever mijn auto in de vangrail parkeren dan rijden als een mietje! Ik kon er in de kumhobocht weer langs en maakte het gat tussen de BMW en de 5 zo groot dat die niet meer gedicht kon worden.   

Toen kwam ik weer achter de Yaris te rijden die ik niet in kon halen. Hij week iedere keer van zijn perfecte lijn af waardoor het lastig werd om hem in te halen. Hij verdedigde zijn positie goed en het ontbrak mij aan ervaring om er langs te kunnen. Dat is een mooi verbeterpuntje voor de toekomst.

Uiteindelijk alsnog een 2:16 neer kunnen zetten en heb een lading aan leer punjes erbij gekregen. De auto kan nog zo perfect zijn, als je niet weet hoe je langs een andere auto komt die aan het verdedigen is, bang bent om de auto te beschadigen of in de rondte te gaan dan heb je niets aan een super auto. Ook al heb ik geen supertijden neer kunnen zetten, ik heb veel geleerd en een topdag gehad.   

 

Marcel, Werner en Ab, bedankt voor de goede zorgen en de super mooie dag!

Maak jouw eigen website met JouwWeb